ความคิดเห็นจากหัวข้อ : เส้นทางทำมาหากิน ใครมีแนวทางแนะนำอะไรกันบ้างเชิญร่วมแชร์กันครับ

เห็นน้าๆ แต่ละคนเล่ามันช่างรันทดจริง  งั้นเรามาตอกย้ำความลำบากที่สร้างแรงพลักดันให้พวกเราจนถึงทุกวันนี้  เพ็ญเองก้อมาจากครอบครัวที่ยากจน จนจริงๆจนชาวบ้านไม่อยากคบค้าสมาคมด้วย เพ็ญทำงานตั้งแต่เด็กเพราะที่บ้านปลูกผักขายประถมก้อช่วยแม่มัดผัก พอมาเรียนมัธยมขับรถมอไซน์เป็นก้อเป็นคนขับรถพาแม่ไปขายผักเพราะพ่อเหนื่อยกับทำสวนเพ็ญเลยต้องทำหน้าที่แทน เพ็ญต้องตื่นเอาผักไปขายที่ตลาดเช้าในเมืองประมาณเที่ยงคืนต้องไปแล้ว(ขับรถหนาวก้อหนาวแต่ก้อต้องสู้อะ) กลับมาอีกทีก้อตีห้าก้อต้องไปโรงเรียนต่อ คงงว่าไปหลับนอนตรงไหน นอนข้างกองผักแม่หละค่ะ แม่ก้อขายไป พอจบม.6 ก้อต้องออกมาทำงานโรงงานเงินเดือน 6000 เดือนเลยคุยกับพี่สาวคนโตกับคนรองว่าจะกลับไปเรียนต่อ ปวส. โดยใช้วิธีกู้ยืม ตอนเย็นก้อไปทำงานเป็นเด็กเสริฟร้านข้าวต้มเลิกงานก้อประมาณเที่ยงคืน วันหยุดช่วงกลางวันก้อไปเป็นเด็กปั้ม พอจบปวส.ก้อเข้าทำงานโรงแรมเป็นธุรการบุคคลเงินเดือน 4500 ต่อเดือนพร้อมกับเรียนต่อป.ตรี จบมาก้อไปค้าขายตามตลาดนัดมันไม่เวิร์คเลยค่ะ เลยต้องเข้ามา กทม. อีกครั้งย้ายที่ทำงานสองที่ จนปัจจุบันมีกินมีใช้ หาเงินเข้าบ้านแต่ละเดือน ตอนนี้ไม่ต่ำกว่า 50000-60000 ต่อเดือน ทำทุกอย่างที่เป็นเงินอาจจะไม่มากแต่ก้อพอดูแลให้ครอบครัวมีความสุข เพราะหวังแค่อย่างเดียวที่ตั้งไว้ตั้งแต่เด็กคือดูแลครอบครัวให้มีความสุขที่สุด แล้วเด็กผู้หญิงก้อทำได้จริงๆ ครอบครัวมีความสุขดีขึ้นเพ็ญมีทุกอย่างที่คนอื่นเขามี ยกเว้นแฟนอะ เขาหาไม่ได้ แต่อีกไม่นานหนูจะกลับอิสานบ้านเกิดไปอยู่บ้านดูแลสองผู้เฒ่าด้วยตัวเอง หนูไม่แปลกใจเลยว่าทำไม่คุยกับหลายคนในคลับแล้วจูนกันติดที่ไหนได้พื้นฐานชีวิตมาไม่แตกต่างกัน